Roślina ma wysokość około 80 centymetrów, rozgałęzioną łodygę, lepką, kosmato-owłosioną. Liście naprzemianległe, dolne na ogonkach, górne siedzące, jajowate, zatokowopierzastowrębne. Kwiaty promieniste, w niewielkich wiechach, w kątach liści, korona lejkowata, brudnożółta, z fioletowymi żyłkami i czerwonofioletową gardzielą. Owocem jest torebka z wieczkiem.
Surowcem leczniczym są liście dolne i górne. Zawierają one alkaloidy, głównie, skopolaminę, hioscyjaminę i atropinę. Skopolamina poraża ośrodki mózgowe i zakończenia nerwów parasympatycznych, co powoduje rozkurcz mięśni gładkich i zmniejszenie wydzielania śliny, potu i soków trawiennych. Hioscyjamina pobudza niektóre ośrodki nerwowe. Alkaloidy uzyskiwane z liści lulka czarnego stosowane są w lekach przeciw astmie, kolce i chorobie Parkinsona. Stosowany zewnętrznie olejek z liści lulka działa przeciwbólowo przy nerwobólach, bólach gośćcowych, stanach zapalnych mięśni i stawów. Ziela lulka nie należy stosować samodzielnie gdyż grozi to śmiertelnym zatruciem.